به گزارش خط هشت ، خبر رسید ۲۷ نفر از رزمندگان اصفهانی لشکر ۱۴ امام حسین (ع) در مسیر خاش- زاهدان طی حمله‌ای تروریستی به شهادت رسیده‌اند. خبری یک خطی که واژه به واژه‌اش پر از حرف و معنی است. اگر خوب دقت کنیم، در این خبر نام‌هایی می‌شنویم که در تاریخ معاصر کشورمان بار‌ها تکرار شده‌اند، نام‌هایی تکراری، اما افتخارآفرین.
«اصفهان» اولین نام است. استانی که در دفاع مقدس به نسبت جمعیتش بیشترین شهید را داده است. اصفهان در زمان جنگ روز‌های باشکوهی را پشت سر گذاشته است. تنها تشییع ۳۳۰ شهید عملیات طریق‌القدس در یک روز، اصفهان را در تاریخ جنگ یگانه کرد، اما سهم این شهر در تشییع دسته‌جمعی شهدا بیش از این‌ها بود. مردم این شهر بار‌ها در تشییع پر تعداد شهدا شرکت کرده‌اند و حالا هم که در حادثه تروریستی اخیر پیکر پاک ۲۷ شهید در اصفهان تشییع شد. اصفهان یکی از پیشرو‌ترین شهر‌های ایران در دفاع مقدس بود. یک سال قبل از آنکه جنگ تحمیلی آغاز شود، خبر رسید کاروان رزمنده‌های اصفهانی در حوالی سردشت کمین سنگینی خورده و پنجاه و چند نفر به شهادت رسیده‌اند. این تعداد از شهدا در آن زمان کم‌نظیر بود. ولوله‌ای در کل ایران و خصوصاً اصفهان افتاد که باعث شد صیاد شیرازی و رحیم صفوی به شمال غرب کشور اعزام شوند. بعد‌ها نام اصفهان پای ثابت شهدای جنگ تحمیلی شد. این استان دو لشکر داشت که هر کدام در خط‌شکنی ید طولایی داشتند. لشکر ۱۴ امام حسین (ع) لشکر اصلی اصفهانی‌ها بود و لشکر ۸ نجف به فرماندهی شهید احمد کاظمی نیز چیزی کم از آن نداشت. حاج حسین خرازی، احمد کاظمی، حسین قجه‌ای، محمد ابراهیم همت، غلامرضا صالحی، ردانی‌پور و... همگی از یلان نام‌آور اصفهانی بودند. جنگ که تمام شد، باز هم در تمامی وقایعی که نیاز به حضور مردان مجاهد داشت، اصفهانی‌ها پیشرو بودند. در دفاع از حرم آن‌ها باز شهید دادند و باز نام خود را تکرار کردند. مسلم خیزاب فرمانده گردان یازهرا (س) از لشکر ۱۴ امام حسین (ع) بود که جا پای بزرگانی، چون شهیدان خلیل ملکی، تاج میرریاحی، شهید صفا تاج، شهید نوروزی، شهید حسین صادقی، شهید سیداکبر صادقی، شهید محمود اسدی‌پور و شهید محمدرضا تورجی‌زاده دیگر فرماندهان شهید گردان یا زهرا (س) گذاشت. یا شهید مدافع حرم محسن حججی از نجف‌آباد اصفهان، از شناخته شده‌ترین شهدای مدافع حرم است. «اصفهان»، «لشکر ۱۴ امام‌حسین (ع)»، «تشییع دسته‌جمعی شهدا» و... نام‌هایی هستند که گویی قصد ندارند دست از تکرار شدن بردارند! کاروان افتخار‌آفرینی رزمندگان اصفهانی و ایرانی همچنان در راه است و بانگ جرسش هنوز به گوش می‌رسد. گوش کن؛ این صدا آشناست. گرچه تکراری، اما هنوز دلنشین است.
«اصفهان» اولین نام است. استانی که در دفاع مقدس به نسبت جمعیتش بیشترین شهید را داده است. اصفهان در زمان جنگ روز‌های باشکوهی را پشت سر گذاشته است. تنها تشییع ۳۳۰ شهید عملیات طریق‌القدس در یک روز، اصفهان را در تاریخ جنگ یگانه کرد، اما سهم این شهر در تشییع دسته‌جمعی شهدا بیش از این‌ها بود. مردم این شهر بار‌ها در تشییع پر تعداد شهدا شرکت کرده‌اند و حالا هم که در حادثه تروریستی اخیر پیکر پاک ۲۷ شهید در اصفهان تشییع شد. اصفهان یکی از پیشرو‌ترین شهر‌های ایران در دفاع مقدس بود. یک سال قبل از آنکه جنگ تحمیلی آغاز شود، خبر رسید کاروان رزمنده‌های اصفهانی در حوالی سردشت کمین سنگینی خورده و پنجاه و چند نفر به شهادت رسیده‌اند. این تعداد از شهدا در آن زمان کم‌نظیر بود. ولوله‌ای در کل ایران و خصوصاً اصفهان افتاد که باعث شد صیاد شیرازی و رحیم صفوی به شمال غرب کشور اعزام شوند. بعد‌ها نام اصفهان پای ثابت شهدای جنگ تحمیلی شد. این استان دو لشکر داشت که هر کدام در خط‌شکنی ید طولایی داشتند. لشکر ۱۴ امام حسین (ع) لشکر اصلی اصفهانی‌ها بود و لشکر ۸ نجف به فرماندهی شهید احمد کاظمی نیز چیزی کم از آن نداشت. حاج حسین خرازی، احمد کاظمی، حسین قجه‌ای، محمد ابراهیم همت، غلامرضا صالحی، ردانی‌پور و... همگی از یلان نام‌آور اصفهانی بودند. جنگ که تمام شد، باز هم در تمامی وقایعی که نیاز به حضور مردان مجاهد داشت، اصفهانی‌ها پیشرو بودند. در دفاع از حرم آن‌ها باز شهید دادند و باز نام خود را تکرار کردند. مسلم خیزاب فرمانده گردان یازهرا (س) از لشکر ۱۴ امام حسین (ع) بود که جا پای بزرگانی، چون شهیدان خلیل ملکی، تاج میرریاحی، شهید صفا تاج، شهید نوروزی، شهید حسین صادقی، شهید سیداکبر صادقی، شهید محمود اسدی‌پور و شهید محمدرضا تورجی‌زاده دیگر فرماندهان شهید گردان یا زهرا (س) گذاشت. یا شهید مدافع حرم محسن حججی از نجف‌آباد اصفهان، از شناخته شده‌ترین شهدای مدافع حرم است. «اصفهان»، «لشکر ۱۴ امام‌حسین (ع)»، «تشییع دسته‌جمعی شهدا» و... نام‌هایی هستند که گویی قصد ندارند دست از تکرار شدن بردارند! کاروان افتخار‌آفرینی رزمندگان اصفهانی و ایرانی همچنان در راه است و بانگ جرسش هنوز به گوش می‌رسد. گوش کن؛ این صدا آشناست. گرچه تکراری، اما هنوز دلنشین است.