به گزارش خط هشت ، سال ۹۷ که آخرین روزهایش را سپری می‌کنیم لحظات ماندگار زیادی دارد که در گوشه ذهنمان نقش بسته است. لحظاتی که گاهی تلخ بودند، گوشه چشممان را نمناک کردند و لحظاتی که گاهی شیرین بودند و لبخند را روی لبانمان نشاندند. در میان تمام خبر‌ها درگذشت مادران شهید بیش از هر خبر دیگری ناراحتمان کرد و در خاطرمان ماند. هر مادر شهیدی که امسال درگذشت بخشی از حافظه تاریخی هشت سال جنگ تحمیلی را با خود برد. فقط خدا می‌داند درون سینه هر مادری چه راز‌های نگفته‌ای نهفته بود.
مادران را بابت تمام مادرانگی‌ها و مهربانی‌هایشان دوست داریم. انسان‌هایی که کم از فرشته‌هایی آسمانی ندارند. بزرگ‌ترین درد‌ها شاید شانه‌هایشان را خم کند ولی هیچ‌گاه توان ناامید کردنشان را پیدا نمی‌کند. آن‌ها در سخت‌ترین شرایط با مهربانی ذاتی‌شان روحیه عجیبی دارند و با مهرشان گره‌گشای هر سختی‌ای می‌شوند. امسال چندین و چند مادر شهید فراق عزیزشان را تاب نیاوردند و آسمانی شدند. در این میان نام سه مادر شهید که الفبای صبوری و استقامت را به ما آموختند بیشتر در ذهنمان مانده است. همچنین درگذشت‌ام‌الاسرا بانو «بهجت افراز» خبر تلخ دیگری بود که در خاطره جمعی‌مان نقش بست.
اسوه مقاومت
در واپسین روز‌های اسفند ۱۳۹۷، مادر سه شهید والامقام دفاع مقدس دار فانی را وداع گفتند تا اشک و حسرت برای همه بابت از دست دادن بندگان خوب خدا بر دل بنشیند. درگذشت «شهربانو نظری» مادر شهیدان مهدی، عبدالله و محمدصادق مداح خبری بود که کاممان را تلخ کرد. بانویی مقاوم که با افتخار سه جگرگوشه‌اش را تقدیم نظام و انقلاب کرد و روز‌های زیادی را با دلتنگی‌هایشان گذراند.
مهدی را در همان اولین سال جنگ از دست داد ولی این از دست دادن او را دلسرد نکرد. وقتی خبر شهادت عبدالله و محمدصادق را در عملیات کربلای ۵ آوردند، با سربلندی، خدا را شکر گفت و سجده شکر به‌جای آورد. زمان خاکسپاری دو شهید، شهربانو در قبر هر دوی آن‌ها خوابید، آیت‌الکرسی و سوره «قدر» را تلاوت کرد و روی تابوت آنان، پول و شکلات ریخت و پیکر پاکشان را غرق در بوسه نمود. او اسوه مقاومت و ایستادگی بود.
«حاجیه خانم معصومه حججی نجف‌آبادی» الگوی مقاوم دیگری بود که امسال زمینیان را به قصد دیدار با فرزندان و نوه‌های شهیدش ترک کرد و آسمانی شد. ایشان مادر شهیدان عباس، حسینعلی و علی ناصحی و مادربزرگ شهیدان مهدی قورئیان و احمد ناصحی از شهدای نجف‌آباد استان اصفهان بودند که سال‌ها درد و رنج دوری از عزیزانش را به دوش کشید و ذره‌ای لب به شکوه نگشود. سه پسر و دو نوه این مادر در جبهه‌ها به شهادت رسیدند و غم بزرگی را در دل او نشاندند.
۳۵ سال چشم‌انتظاری
مادر شهید مصطفی ردانی‌پور ۳۵ سال چشم‌انتظار بازگشت مصطفایش ماند. آنقدر که مصطفی نیامد و در آخر مادر به دیدار پسرش شتافت. او پسر دیگرش به نام رسول را هم در جنگ از دست داده بود. هنگامی که مصطفی خبر شهادت رسولش را آورد، بغضی سنگین در گلویش نشست ولی نخواست مصطفی اشک‌هایش را ببیند. نگاهی به قد و بالای مصطفی کرد و در دلش خدا را شکر کرد که مصطفی را دارد. نمی‌دانست مصطفی هم خیلی زود او را ترک خواهد کرد و ۳۵ سال چشم‌انتظارش نگه می‌دارد. مصطفی اکثراً شب‌ها به خانه می‌آمد و برای همین هم مادر سال‌ها درِ خانه را باز می‌کرد تا مصطفی پشت در نماند. مادر شهید در دیدار با رهبر معظم انقلاب از ایشان درخواست کرد: «وقتی از دنیا رفتم، جنازه‌ام را در قبر آقا مصطفی دفن کنید.»
درگذشت‌ام‌الاسرا «بهجت افراز» دیگر خبر ناراحت‌کننده امسال بود. مرحوم ابوترابی به واسطه کمک‌رسانی و کار‌هایی که خانم افراز برای جبهه و به‌ویژه آزادگان انجام داد لقب «ام‌الاسرا» را به ایشان داد. این بانوی خستگی‌ناپذیر از همان نخستین روز‌های جنگ کار کمک‌رسانی به رزمندگان اسلام در جبهه‌ها را انجام داد و وقتی در سال ۱۳۶۳ در اداره امور اسرا و مفقودین مشغول به خدمت شد بدون وقفه پیگیر کار اسرا و خانواده‌هایشان بود. ایشان ۱۸ سال به صورت مداوم زندگی‌اش را وقف آزادگان کرد تا آخرین سربازان خمینی هم به میهن بازگردند. بانو افراز سخت‌ترین لحظات کارش را شنیدن خبر درگذشت آزادگان در اسارت می‌دانست و از آن سخت‌تر انتقال خبر شهادت فرزند به خانواده چشم‌انتظارش بود. او سال‌ها پل ارتباطی آزادگان و خانواده‌هایشان بود. با رفتن بانو افراز آزادگان مادری مهربان را از دست دادند؛ مادری که هیچ‌گاه مهربانی‌اش را فراموش نمی‌کنند.
مادران را بابت تمام مادرانگی‌ها و مهربانی‌هایشان دوست داریم. انسان‌هایی که کم از فرشته‌هایی آسمانی ندارند. بزرگ‌ترین درد‌ها شاید شانه‌هایشان را خم کند ولی هیچ‌گاه توان ناامید کردنشان را پیدا نمی‌کند. آن‌ها در سخت‌ترین شرایط با مهربانی ذاتی‌شان روحیه عجیبی دارند و با مهرشان گره‌گشای هر سختی‌ای می‌شوند. امسال چندین و چند مادر شهید فراق عزیزشان را تاب نیاوردند و آسمانی شدند. در این میان نام سه مادر شهید که الفبای صبوری و استقامت را به ما آموختند بیشتر در ذهنمان مانده است. همچنین درگذشت‌ام‌الاسرا بانو «بهجت افراز» خبر تلخ دیگری بود که در خاطره جمعی‌مان نقش بست.
اسوه مقاومت
در واپسین روز‌های اسفند ۱۳۹۷، مادر سه شهید والامقام دفاع مقدس دار فانی را وداع گفتند تا اشک و حسرت برای همه بابت از دست دادن بندگان خوب خدا بر دل بنشیند. درگذشت «شهربانو نظری» مادر شهیدان مهدی، عبدالله و محمدصادق مداح خبری بود که کاممان را تلخ کرد. بانویی مقاوم که با افتخار سه جگرگوشه‌اش را تقدیم نظام و انقلاب کرد و روز‌های زیادی را با دلتنگی‌هایشان گذراند.
مهدی را در همان اولین سال جنگ از دست داد ولی این از دست دادن او را دلسرد نکرد. وقتی خبر شهادت عبدالله و محمدصادق را در عملیات کربلای ۵ آوردند، با سربلندی، خدا را شکر گفت و سجده شکر به‌جای آورد. زمان خاکسپاری دو شهید، شهربانو در قبر هر دوی آن‌ها خوابید، آیت‌الکرسی و سوره «قدر» را تلاوت کرد و روی تابوت آنان، پول و شکلات ریخت و پیکر پاکشان را غرق در بوسه نمود. او اسوه مقاومت و ایستادگی بود.
«حاجیه خانم معصومه حججی نجف‌آبادی» الگوی مقاوم دیگری بود که امسال زمینیان را به قصد دیدار با فرزندان و نوه‌های شهیدش ترک کرد و آسمانی شد. ایشان مادر شهیدان عباس، حسینعلی و علی ناصحی و مادربزرگ شهیدان مهدی قورئیان و احمد ناصحی از شهدای نجف‌آباد استان اصفهان بودند که سال‌ها درد و رنج دوری از عزیزانش را به دوش کشید و ذره‌ای لب به شکوه نگشود. سه پسر و دو نوه این مادر در جبهه‌ها به شهادت رسیدند و غم بزرگی را در دل او نشاندند.
۳۵ سال چشم‌انتظاری
درگذشت‌ام‌الاسرا «بهجت افراز» دیگر خبر ناراحت‌کننده امسال بود. مرحوم ابوترابی به واسطه کمک‌رسانی و کار‌هایی که خانم افراز برای جبهه و به‌ویژه آزادگان انجام داد لقب «ام‌الاسرا» را به ایشان داد. این بانوی خستگی‌ناپذیر از همان نخستین روز‌های جنگ کار کمک‌رسانی به رزمندگان اسلام در جبهه‌ها را انجام داد و وقتی در سال ۱۳۶۳ در اداره امور اسرا و مفقودین مشغول به خدمت شد بدون وقفه پیگیر کار اسرا و خانواده‌هایشان بود. ایشان ۱۸ سال به صورت مداوم زندگی‌اش را وقف آزادگان کرد تا آخرین سربازان خمینی هم به میهن بازگردند. بانو افراز سخت‌ترین لحظات کارش را شنیدن خبر درگذشت آزادگان در اسارت می‌دانست و از آن سخت‌تر انتقال خبر شهادت فرزند به خانواده چشم‌انتظارش بود. او سال‌ها پل ارتباطی آزادگان و خانواده‌هایشان بود. با رفتن بانو افراز آزادگان مادری مهربان را از دست دادند؛ مادری که هیچ‌گاه مهربانی‌اش را فراموش نمی‌کنند.