به گزارش خط هشت، رحیم محمدی؛ جنگ تحمیلی عراق علیه ایران با هدف ساقط کردن نظام جمهوری اسلامی ایران و تسخیر تهران در شرایطی به‌صورت رسمی در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ آغاز شد که سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به جهت تازه‌تأسیس بودن، فاقد ساختار و سازمان یک نیروی نظامی بود؛ به عبارت دیگر زمانی که دفاع مقدس شروع شد، سپاه فقط از تعدادی گردان رزمی پیاده برخوردار بود.

اما وقتی که شعله‌های جنگ دامنگیر کشور شد، سپاه از همان روز‌های نخستین جنگ به‌منظور مقابله با هواپیما‌های جنگی ارتش عراق در پی تشکیل واحد پدافند هوایی برآمد؛ به همین منظور «مرتضی رضایی» فرمانده وقت کل سپاه در نامه‌ای از ستاد ارتش جمهوری اسلامی ایران درخواست کرد تا ۳۰ قبضه توپ ضد هوایی ۲۳ میلی‌متری در اختیار سپاه قرار دهد که با در اختیار گذاشتن ۱۰ قبضه، موافقت شد.

بدین ترتیب لشکر ۱۶ زرهی قزوین ۱۰ قبضه توپ ضد هوایی مورد اشاره را به سپاه تحویل داد و متعاقب آن آموزش کار با این سلاح‌ها در پادگان آموزشی امام حسین (ع) آغاز شد. اولین نیرو‌هایی که برای آموزش حاضر شدند، ۳۰ نفر بودند که پس از سپری کردن یک ماه آموزش (۸ آذر ۱۳۵۹) در قالب آتشبار یکم پدافند هوایی سپاه سازماندهی شدند و سپس با شش قبضه جنگ‌افزار در مناطق کوت‌شیخ خرمشهر، هتل آبادان، انرژی اتمی، سلیمانیه، دارخوین و پایگاه گلف اهواز استقرار یافتند.

البته بعد از آن که هفت ماه از آغاز جنگ گذشت، آتشبار‌های یکم، دوم و سوم پدافند هوایی سپاه با ۷۵ پاسدار در گردان تازه‌تأسیس «رعد» سازماندهی شدند که پایگاه دائمی آن‌ها هم پادگان ولی عصر (عج) تهران تعیین شد تا تحت فرماندهی «داود کریمی» فرمانده وقت سپاه تهران قرار گیرند.

این روند ادامه داشت تا زمانی که طی چهار عملیات ثامن‌الائمه (ع)، طریق‌القدس، فتح‌المبین و الی بیت‌المقدس، سپاه با غنیمت گرفتن ۱۳۵ قبضه انواع ضدهوایی از ارتش عراق، سازمان پدافندی خود را توسعه داد؛ تقریباً همزمان با توسعه سازمان پدافند سپاه، شورای عالی دفاع در سال ۱۳۶۱ تصویب کرد که پوشش پدافند هوایی مجموعه شهید مطهری شامل مجلس شورای اسلامی، ریاست جمهوری، شورای عالی دفاع، قوه قضاییه و شورای عالی امنیت ملی به سپاه واگذار شود.

لذا با تصویب واگذاری مسئولیت یادشده، سپاه این مسئولیت را که پیش‌تر بر عهده نیروی زمینی ارتش [با پنج قبضه] بود، تحویل گرفت.

منبع: دفاع‌پرس