خانم پروانه چراغ نوروزی همسر سردار شهید همدانی 38 سال مجاهدت ایشان را جز به جزء روایت می‌کند. او کسی است که همدانی را برای عضویت سپاه تشویق کرده و سالیان دراز هم در کنارش با همه مشقات زندگی و با دوری اش کنار آمده است. روحیه شاداب و پر از امید همسر شهید باعث می‌شود که بتواند قصه زندگی‌اش به سادگی روایت کند.
پس از حمله شیمیایی به حلبچه من به همراه دو نفر دیگر با دو ماسک شیمیایی به حلبچه رفتیم. زن، مرد، کودک، مرغ، خروس، قاطر، اسب و هر موجود زنده‌ای که فکرش را بکنید مرده بودند. بالای سر یک زن کرد و دختری که در بغلش جان داده بود، رفتم.
همرزم مرحوم منصوری گفت: شهادت حق منصوری بود؛ او خودش همیشه می‌گفت دعا کنید من هم شهید شوم. در جنگ و پس از جنگ در کردستان و سیستان و بلوچستان بارها و بارها تا مرز شهادت رفت؛ اما شهادت نصیبش نشد.
انرژی سیداحمد در حین مصاحبه تلفنی هم به خوبی معلوم است و می‌فهمم دوست دارد ساعت‌ها در مورد پدرش صحبت کند
آنقدر اوضاع سوریه ناامن بود که حتی فرودگاه زیر نظر تروریست‌های تکفیری بود. ظهر که به سوریه رسیدیم به ما گفتند: کلاً 20 دقیقه وقت دارید حرم حضرت بی‌بی زینب (س) را زیارت کنید. باید سریع به منطقه اعزام شوید زیرا دشمن آنجا را در نظر گرفته است
در یک دوره ما چهار برادر در جبهه بودیم. اینگونه موارد در آن دوران عادی بود. بسیاری از خانواده‌ها اینطور بودند که بیش از یک نفرشان در جبهه بود. واقعاً کشور شور و حالی دیگر داشت. رسم بود که نگذارند اسلحه برادر روی زمین بماند و با عشق در جبهه حضور پیدا می‌کردند. البته برای مادرمان خیلی سخت بود
شهید زین‌الدین حقوق معمولی که یک پاسدار می‌گرفت را می‌گرفت. از هیچ امکانات دولتی استفاده نمی‌کرد. بارها به ایشان گفته بودند شما باید راننده شخصی داشته باشید ولی آقا مهدی می‌گفت: راننده شخصی نمی‌خواهم، معمولاً یا خودش رانندگی می‌کرد یا با رفقایش جایی می‌رفت.
ایران در سطح رهبری، دولت و ملت در همه زمینه‌ها از ما حمایت کرده‌اند و خون ایرانی‌ها با خون ما عجین شده، ایران مستشاران خود را برای کمک به ما به عراق اعزام کردند، ایران سلاح در اختیار عراق قرار داد، ایران هرگز هیچ کمربند انفجاری به عراق ارسال نکرد.
