به گزارش خط هشت، آزادگانی که در بند رژیم بعث عراق گرفتار روز‌های ملال‌آور و سخت اسارت بودند، برای تغییر روحیه و گذران این دوران با کمترین امکانات دست به ساخت آثاری می‌زدند که صرف وقت و ذوق آن را به آثاری هنری تبدیل می‌کرد. بخشی از این آثار پس از آزادی اسرا در موزه‌های دفاع مقدس به نمایش درآمده و بخش دیگری همچنان نزد آزاده‌ها باقی مانده تا نمادی از صبر و ایستادگی مردانی باشد که در اسارت دشمن زندگی را به معنای واقعی زندگی کردند.
در ادامه بخشی از اقلام دست ساز اسرا را با توضحیانی از آزاده حسینعلی قادری می‌بینید.
سجاده نماز که در آخرین ماه اسارت توسط اسرای اردوگاه تکریت ۱۱ در تبعیدگاه (رمادی ۹) دوخته و از پارچه کیسه انفرادی تهیه شده است. تعدادی از اسرای تکریت ۱۱ و بعضی از اردوگاه‌های دیگر در حدود ۲۰۰ نفر به حالت تبعید و مجازات دو ماه بیشتر از همه اسرا در اردوگاه ۹ رمادی اسارت داشتند.
بازوبند انتظامات که اسرای ایرانی تکریت ۱۱ در رمادی ۹ هنگام تبعید در سال ۱۳۶۹ برای زمان آزادی تهیه کرده بودند!
شال گردن بافته شده از نخ پتو که در روز‌های آخر اسارت ساخته شد.
پرچم مقدس جمهوری اسلامی ایران که با کمترین امکانات و بصورت مخفیانه توسط اسرای ایرانی اردوگاه تکریت ۱۱ که به اردوگاه ۱۸ بعقوبه تبعید شده بودند تهیه شد تا هنگام آزادی آن را بر سینه خود بچسبانند.
تسبیحی که در تصویر می‌بینید در اردوگاه اسرای ایرانی در شهر تکریت زادگاه صدام ملعون با هسته خرما از طریق سابیدن آن به آسفالت درست شده و یکی از دوستان آزاده در اردوگاه تکریت ۱۱ آن را به من هدیه کرد.
جا مُهری که توسط اسرای تکریت ۱۱ که به رمادی ۹ تبعید شده بودند دوخته شده است. روی آن با عشق تمام، بخشی از مناجات امیرالمومنین علی علیه السلام نوشته شده است:
«إِلَهِی کَفَى بی عِزّاً أَنْ أَکُونَ لَکَ عَبْداً
که ادامه آن اینچنین است.
(وَ کَفَى بِی فَخْراً أَنْ تَکُونَ لِی رَبّا».)
خداى من مرا همین عزت بس که بنده تو باشم و همین سربلندى‌ام بس که تو پروردگار من باشى.
منبع: دفاع‌پرس
