به گزارش خط هشت، حبیب جعفری ندوشن رزمنده دوران دفاع مقدس درباره شهید سید عبدالله ایجادی گفت: آقا عبدالله بسیار زیبا بود؛ وی از سال 60 که به جبهه رفت دیگر خیلی کم به منزل می آمد. همانطور که میدانید رزمنده ها اجازه روزه گرفتن نداشتند. آقاعبدالله ماه های رمضان به تهران می آمد.

وی ادامه داد: من در آن زمان سنم کم بود و هنوز به جبهه نمی رفتم. شهید ایجادی چون نقاش و خطاط بود؛ شبها بعد افطار تا سحر شهدای آن سال را نقاشی می کرد. من، شهید رامین علیپور و شهید عبداللهی نیز به او کمک می‌کردیم.

جعفری ندوشن اظهار کرد: آقا عبدالله برای اینکه بتواند نقاشی بکشد به دستگاه «اوپک» نیاز داشت. در آن زمان هنرستان فیضیه در جماران مدیری به نام آقای خاکباز داشت. ایشان دستگاه را در اختیار ما قرار داد و زمانی که شروع به کار کردیم آن قسمتی که از این دستگاه فوکوس می شد تا یک حدی بیرون می آمد؛ آقا عبدالله نیاز داشت بزرگنمایی تصویر بیشتر بشود و به همین خاطر مجبور شد یک پیچ خاص را باز کند.

رزمنده دوران دفاع مقدس ادامه داد: این ماجرا گذشت و بعد یک ماه نماز عید فطر را کنار آقا عبدالله خواندیم. بوی عطر او هنوز یادم است. فردای آن روز شهید ایجادی خداحافظی کرد و به جبهه رفت. این اتفاق دقیقا در تیرماه افتاد و لازم است که یادآوری کنم امکانات سفر در آن زمان بسیار سخت بود. آقا عبدالله رفت و سه روز بعد؛ زمانی که در منزل بودم در خانه را زدند. دیدم آقا عبدالله است.

وی تشریح کرد: برایم عجیب بود که او برگشته است. مات و مبهوت همانطور که نگاهش می کردم دستم را گرفت. دستم را که باز کردم دیدم یک پیچ در دستم گذاشته است. پیچ را شناختم. پیچ دستگاه «اوپک» مدرسه بود. دستم را بست و خداحافظی کرد؛ دوباره رفت. او می توانست به روش های دیگری پیچ را به ما برساند اما او با بیت المال شوخی نداشت.

جعفری ندوشن گفت: آقا عبدالله 1000 کیلومتر راه آمده بود و 1000 کیلومتر را هم می باید برمی گشت؛ عقل می گفت می تواند جور دیگری پیچ را به من می رساند اما آقا عبدالله با بیت المال شوخی نداشت. اما خودش این پیچ را آورد چون آخرتش در خطر بود. این را باید در بستر جامعه امروز گسترش داد چراکه چیزی شبیه افسانه است.

منبع: حیات