کاروان زیر سایه خورشید با حمل بیرق خضرای رضوی در خرم‌آباد به خانه شهید سیدنورخدا موسوی رسید و دل‌های زیارت روانه آستان آفتاب عشق شد.
به گزارش خط هشت ، حدود 9ماه است که بر جای خالی او یک تخت نشسته و لباس‌هایی که یادگار اوست. در هر کجای خانه هنوز هم می‌شود رد نفس‌های شهید زنده را پیدا کرد و بعد در حال‌وهوای 10 سال حیات نباتی‌اش نفس کشید.
خانه بدون او جان می‌کند تا بر جای خالی گلوله‌هایی که در سینه داشت ببارد. دلیری که فرماندهی یگان تکاوری را در زاهدان به‌عهده داشت. مأموریت داشت که دو سال در منطقه باشد. ماند، دور از دیار، همسر و 2 فرزند.
پنج‌ماه به پایان مأموریتش مانده‌بود که در 17 اسفندماه سال 87 در منطقه لار با گروهک تروریستی ریگی درگیر شد و مورد اصابت مستقیم تک‌تیرانداز دشمن قرار گرفت، یک گلوله نیز دوزمانه به سرش اصابت کرد.
در این عملیات سیدنورخدا موسوی جانباز شد و از آن تاریخ به بعد 10سال در میان آسمان و زمین ماند، چشم به سقف خانه و دل در گرو زندگی‌ای که به چراغ او روشن بود.
آبان 97 نفس‌های سیدنور خدا تنگ شد، تنگ‌تر از گنجشک‌های مانده در قفس. بستری شد و ملاقات او ممنوع تا اینکه در شب رحلت پیامبر اکرم(ص) زمین را برای همیشه ترک گفت و یک ایران به احترام او ایستاد.
حالا در جای خالی شهید سیدنورخدا موسوی خادمان حرم رضوی به لرستان و به خانه او آمده‌اند. هوای خانه متبرک است به‌نام شهید و دم‌به‌دم دست‌های طلب و دل‌های زیارت است که در روز تولد امام رضا(ع) چونان کبوتر دخیل بسته‌است به آستان شاه خراسان.
ملت‌ها و مکتب‌هایی که «شهادت» ندارند، چگونه می‌توانند ابدیت را بفهمند. چه نیرویی در بازوانشان می‌تواند بازتولید شود که مرز‌هاشان را حراست کند؟ چه انگیزه‌ای زندگی‌شان را مهندسی خواهد کرد؟ شهادت برای ما جهت دهنده و سازنده است.
امروزه اگر علاوه بر ملت ما، امت اسلامی در برابر توطئه‌های دشمنان با روحیه‌ای جهادی و انقلابی، مصمم‌اند، برگرفته از مولفه‌هایی همچون دشمن‌شناسی، دشمن‌ستیزی، مقاومت و ایستادگی است که در واقع محور آموزه‌های دوران دفاع مقدس است.
آنچه خوردند، فقط به تقاصِ کاپشنِ صورتی دخترکی با گوشواره قلبی بود. حساب گوشواره و گوش و پاره به پاره پیکر شهیدان‌مان جداست. این موشک‌ها فقط لیوان آبی بود که لب‌های تفدیده‌مان را اندکی سرد کند.
