به گزارش خط هشت، زهرا بختیاری: مهدی قره محمدی  در سال 1358 در شهرستان آمل استان مازندران متولد شد. مهدی پس از اتمام تحصیلات به سپاه پاسداران پیوست و وارد گردان ویژه صابرین شد. نیروهای این گردان یکی از زبده ترین و آماده ترین نیروهای سپاه هستند که برای گذراندن دوراهای آموزشی روزهای سخت و خاصی را پشت سر می گذرانند. 

سال ۹۴ مهدی برای دفاع ز حرم حضرت زینب عازم سوریه شد و دو سال بعد یعنی در سال ۹۶ به شهادت رسید. مریم تاتار همسر این شهید عزیز دقایقی با ما به گفت و گو نشست و خاطره دیدار با حاج قاسم را برایمان روایت کرد. 

*مهدی چه شد؟

حدود دو سالی بود که همسرم به سوریه می رفت و می آمد. او در منطقه عملیاتی «دیرالزور» فرمانده بود و به همراه شهید محمد ایمانی که خادم حرم حضرت معصومه(س) هم بود به شهادت می رسند.

وقتی همسرم شهید شد خانم های همکارانش که با برخی با من هم آشنا بودند ز طریق شوهرهایشان متوجه موضوع شده بودند. برای همین به خانه ما آمدند تا مرا با خبر کنند اما وقتی چشمشان به من خورده بود نتوانسته بودند خبر شهادت مهدی را بدهند. البته خودم حدس هایی زده بودم و در همین گیر و دار بود که پدرشوهرم تماس گرفت منزل ما. او نمی دانست من هنوز بی اطلاع هستم. با ناراحتی گفت: مهدی چی شد؟ اینطور بود که خبر شهادت را متوجه شدم.

*تماس گرفتم صدایت را بشنوم

آقا مهدی سه شنبه صبح در حالی به شهادت رسیده که آخرین بار شنبه همان هفته بعد از شش روز بی خبری با تماس گرفت و با هم صحبت کردیم. خیلی سراغ بچه ها را گرفت و گفت دلتنگ است. ۵۰ روز  از رفتنش می گذشت و ما هم دلتنگ بودیم. گفت: به سختی تلفن پیدا کردم که فقط صدایت را بشنوم انرژی بگیرم. سپس قول داد برای شب یلدا که هفته بعدش بود، به خانه بر می گردد اما چهارشنبه بعد از ظهر خبر شهادت به من رسید.

*بگذار بقیه بیشتر تماس بگیرند

من و شهید قره محمدی حدود ۱۲ سال با هم زندگی کردیم. از همان ابتدا قرارهایی با هم داشتیم و من سعی می کردم علی رغم سخت بودن پایش بایستم.  برای همین در طول زندگی که ماموریت های زیادی می رفت هیچ وقت مخالفت نمی کردم چون می دانستم به کارش خیلی علاقه و اعتقاد دارد. فقط گاهی می گفتم بیشتر تماس بگیر. سه روز سه روز تماس نمی گرفت. کمی که گله می کردم می گفت: الویت را بگذاریم برای خانم هایی که بی قراری شان بیشتر است و بچه هایی که روحیه ضعیف تری دارند، بگذار آنها بیشتر تماس بگیرند. 

یکی دوبار شکایت کردم که من هم نیاز دارم بیشتر با هم صحبت کنیم برای همین اواخر یک کمی بیشتر تماس می گرفت. البته یکی دیگر از قرارهایی که با من گذاشته بود این بود که پشت تلفن اصلا از دلتنگی حرف نزنم، نه پشت تلفن نه وقت خداحافظی. می گفت: وقتی اشک را در چشم هایت می بینم دست و پایم در عملیات ها شل می شود و ممکن است بلغزم. ما که مسئولیت داریم اگر روحیه مان ضعیف باشد نیروهایمان هم ضعیف می شوند. برای همین سعی می کردم پشت تلفن بیشتر بگو بخند باشد. تلفنی کمتر از دلتنگی می گفتم.

*شرط هایی که با هم گذاشته بودیم

یکبار ۲۵ روز بود که از رفتنش می گذشت. پرسیدم: آقا مهدی یک ماه است که رفته ای، نمی خواهی بیایی؟ گفت: چقدر زود صبرت تمام شد. گفتم: آخه فقط من نیستم، بچه ها هم خیلی بی قراری می کنند. خندید گفت: تازه می خواستم بگویم یک دوره ۵۰ روزه دیگر هم بمانم. گفتم: من نمی گویم نرو. بیا یک هفته ای با بچه ها باش بعد دوباره برو.

خیلی وقت ها بچه ها مریض می شدند و مشکلات دیگری برایمان پیش می آمد اما هیچ وقت بروز نمی دادم. احوالمان را که می پرسید می گفتم همه چیز خوب است خدا رو شکر.

*انگشتی که مهدی را از شهادت دور می کرد

سال ۹۴  یکبار تماس گرفت و گفت: تا ۳ روز نمی توانم تماس بگیرم.  

هر وقت این حرف را می زد می فهمیدیم قرار است عملیات شود. با شوخی خندیدم گفتم: زخمی برنگردی ها، بیمارستان ها جا ندارد باید بری گوشه خیابان ها روی برانکارد بمانی. دوره ای بود که خیل مجروح می آوردند. خندید و گفت: نه برای من اتفاقی نمی افتد. 

دقیقا سه روز بعد تماس گرفت. خندید و گفت: من بیمارستان بقیه الله(عج) هستم. پرسیدم فقط بگو از چه ناحیه ای آسیب دیدی؟ گفت: چیزی نیست یک خراش کوچک روی انگشتم افتاده. گفتم: برای یک خراش کوچک برگشتی رفتی اتاق عمل؟ رفتم ملاقات خیلی درد داشت. خندیدم گفتم: ای بابا این که چیزی نیست. تازه ده درصد جانباز شدی تا ۱۰۰ درصد خیلی مانده. با ناراحتی گفت: باز هم جا ماندم. خمپاره کنارم خورد اما نمی دانم چرا شهید نشدم. گفتم: برای پرکشیدن زود است. با او شوخی می کردم روحیه بگیرد.

راست گفته بود. انگشت اشاره دست راستش آسیب دیده بود اما آسیبش جدی بود و باید عمل می شد. انگشت تیراندازی اش بود و مهدی تک تیرانداز بود. به همین دلیل روحیه اش را باخته بود و می ترسید دیگر نتواند تیراندازی کند. اما با درمان و نذر امام رضا(ع) انگشتی که قرار بود قطع شود خوب شد.

*باید ملکه ذهنت شود یک خانواده شهید چطور زندگی می کند

با اینکه در دوران جنگ نبودیم اما نبودن مهدی را امری دور نمی دیدم. عقد بودیم که که برای درگیری ها با پژاک رفت. در واقع ما همیشه در جنگ بودیم. عضو گردان صابرین بود و همیشه در عملیات. در سال یکی دو تا همکارش به شهادت می رسیدند. او هم مرا در مراسمات شهدا می برد تا با روحیات خانواده آنها اشنا شوم. می گفت: باید ملکه ذهنت شود یک خانواده شهید چطور زندگی می کند. 

*گریه و خنده مهدی دست خودش نبود

سری اول که گفت: می خواهد به سوریه برود برایم عجیب نبود چون می دانستم همیشه در حال جنگ و مبارزه است و تصمیمی نبود که بخواهد از روی جو یا احساسات گرفته شود. چون پایه زندگی ما بر مبنای شهادت بود و دوستانش شهید می شدند عشق به شهادت در آقا مهدی شعله ورتر می شد. 

الان که با عکسش صحبت می کنم می گویم اینقدر بال بال زدی تا به شهادت رسیدی. سال 90 بود که 12 نفر از دوستان صمیمی اش در یکی از قله های کوهستانی شهید شدند. مثل شهیدان سید محمود حسینی و صفری تبار و منتظر القائم. آنها همه با هم بودند. مهدی چون امتحان کارشناسی ارشد داشت و مدتی آنجا بودند خبری نبوده فرمانده می گوید اگر کسی کاری دارد می تواند برگردد فعلا خبری نیست. یک  ماه بدون هیچ کاری مستقر بودند. وقت آمد فردا شبش عملیات می شود و همه دوستانش به شهادت می رسند. این قضیه خیلی خیلی اذیتش کرد. شوک روحی به او وارد شده بود و تا مدت ها گریه و خنده اش دست خودش نبود. از آن قضیه به بعد حس جاماندن داشت. می گفت: چرا من برگشتم؟ هرچه می گفتم خواست خدا بوده، فایده نداشت. احوالاتش را که می دیدم دلم می خواست به آرزویش برسد.

*تمام شد؛ شهید نمی شوم

سال 94 که بحث اعزام به سوریه پیش آمد دعا می کرد برود. در آن مقطع شهید طاهرنیا و عبادی و ... از دوستانش شهید شدند. دوران سختی برای ما بود بود. آن زمان در یکی از شهرک های سپاه بودیم. می دیدیم خبری از همسرانمان که در سوریه هستند، نیست و ناگهان سه روز بعد دو شهید می آمد. روحیه همه بهم ریخته بود. فضای سنگینی بود. دوستانش روز تاسوعا به شهادت رسیده بودند و او یک هفته بعد مجروح شده بود. برای همین روحیه اش را باخته بود. می گفت: تمام شد، دیگر نمی توانم تیراندازی کنم. دیگر شهادت قسمتم نمی شود. تکه طلایی داشتم نذر امام رضا(ع) کردم تا شفا بگیرد. روزی که آمد گفت دستم خوب شده قرار گذاشتیم رفتیم مشهد نذر امام رضا را ادا کردیم.

دست نوشته حاج قاسم بر عکس شهید

*گریه شهید مدافع حرم برای همسرش

آخرین بار که می خواست برود گفتم: مگر قرار نبود دیگر نروی؟ گفت: نه تازه می دانم چطور بهتر بجنگم. خندیدم گفتم هر طور شده می خواهی شهادت را بگیری. به شوخی می گفت: من شهید شدم کدام عکسم را بنر می کنی؟ می خندیدم می گفتم تو شهید شو خودم می دانم کدام عکس را بنر کنم. تا این حد شوخی می کردیم هرچند ته دلم خالی می شد و در خلوتم گریه می کردم. رفتنش با مشکلاتی رو به رو بود و طول کشید.

گذشت تا اینکه پسرم را باردار شدم و با مشکلات زیادی در دوران بارداری مواجه شدم. دیر به هوش آمدم. وقتی چشم هایم را باز کردم دیدم با چشم گریان مرا می بیند. پرسیدم چه شده؟ گفت: هیچی فکر کردم دیگر واقعا رفتی. گفتم گریه داره مگه؟ چطور شما حرف شهادت را می زنی من نباید گریه کنم؟ گفت: نه شما فرق دارید صبرتان بیشتر است. مانده بودم با سه بچه چکار کنم؟ گفتم: می بینی وقتی می گویی شهید شوم چه حالی می شوم؟ گفت: بله واقعا درک کردم.

*نذر کردم همسرم به سوریه برود

وقتی پسرمان به دنیا آمد شرایط جسمی خودم بد بود و پسرم هم مریض بود.  به شیر مادر حساس بود. تمام بدنش خونریزی می کرد. یک ماه بعد هم متوجه شدیم یک غده بزرگ روی کشاله رانش درآمده. دکتر گفت: سه هفته وقت است با دارو خوب شود وگرنه باید عمل شود و این برای نوزادی که وزنش کم است ریسک بالایی دارد.

همان روز متوجه شدم تعدادی از دوستانش دارند می روند سوریه. از مطب که برمی گشتیم روحیه ام خیلی خراب بود. مهدی هم گفت: مریم دعا کن کارم جور شود بروم. گفتم: ببین همین جا نذر می کنم اگر محمد جواد کارش به عمل نکشد من خودم یکبار دیگر دعا می کنم حضرت زینب(س) شما را بطلبد بروی از حرمش دفاع کنی. واقعا از ته دلم گفتم. پس فردایش پوشک بچه را باز کردم عوض کنم نگاه کردم دیدم اثری از غده نمانده. بردیم سونوگرافی گفتند انگار اصلا چیزی نبوده.

همانجا خوشحال خندید و گفت: حالا نوبت شماست که به قولت عمل کنی. به فرمانده اش و همسرش که با آنها اشنا بودیم گفتم خواهش می کنم اجازه بدهید مهدی برود من نذر کردم. فقط یکبار دیگر. با دوندگی هایی که کرد یک سال بعد جور شد که برود. رفتم از فرمانده تشکر کردم. قبل رفتن چند عکس برای بنر ریخت داخل سی دی. وصیت نامه نوشت . شب آخر هی سفارش می کرد من فلان جا بدهی دارم. فلان کار را بکن. بچه ها بزرگ شدن این کار را بکن. من داشتم تلوزیون می دیدم اشکم هم می آمد. گفت: قرار بود قبل ماموریت اشک نریزی. گفتم: یک حرفی می زنی. من دارم چند سال بعد را می بینم. مشکلاتی که ممکن است برای یک همسر شهید اتفاق بیافتد. من دارم سریال وار همه را از ذهنم می گذرانم که قرار است چه بر من بگذرد. الان هم عده ای وقتی مشکلاتم را می بینند می پرسند پشیمان نیستی همسرت شهید شده؟ می گویم نه من همه این ها را می دانستم . حتی خیلی سخت تر.

منتهی عشق به شهادت داشت و دوست داشتم به آرزویش برسد بنابراین من هم صبر کردم.

*چطور برای یک عمر تنها شدن گریه نکنم؟

دو سال آخر خیلی خودم را جای همسر شهدا می گذاشتم. می گفت اصلا دوست ندارم سر مزارم گریه کنی یا چادرت این طرف و آن طرف شود. راضی نیستم صدایت را بلند کنی. می گفتم: شوخی می کنی؟ می شود گریه نکرد؟ دلتنگ نشد؟ من خیلی به او وابسته بودم. هر وقت می رفت ماموریت خیلی سخت می گذشت. می گفتم وقتی نیستی انگار نصف وجود مرا بردند. شما می توانی با نصف وجودت زندگی کنی؟ یا گاهی می گفتم: خانه برایم شده مثل قبر فشارش را حس می کنم.من که در ماموریت های موقت اینقدر اذیت می شوم چطور برای یک عمر تنها شدن گریه نکنم؟ می گفت جلوی نامحرم نباید گریه کنی. خودم را جای همسر شهدا می گذاشتم ببینم می شود گریه نکرد؟

واقعا هم بعد از شهادتش انگار خودش کمک کرده بود، من تقریبا پیش نامحرمی گریه نکردم. حتی در معراج شهدا. لحظه ای که تنها بودیم ۷-۸ دقیقه اشک ریختم اما به محض اینکه در باز شد و آقایان آمدند انگار اشک چشم من خشک شد فقط به صورتش نگاه می کردم. حس می کردم دو دستش را گذاشته رو صورتم که فقط خودش را ببینم. هیچ انرژی ای نداشتم که بخواهم گریه کنم یا حرف بزم یا سرم را بگردانم. ۴۰ دقیقه همین حال بودم. یا سر مزارش که رفتیم چنان آرامشی به من داده بود که ایستاده بودم و گلاب روی مزارش می پاشیدم. بدون اینکه قطره ای اشک بریزم.

بعد مراسمات به خوابم می آمد و می گفت: خسته نباشید. تا کمی گریه می کردم می آمد به خوابم می گفت ببین من دارم می خندم تو حق گریه کردن نداری. واقعا شنیده بودم شهدا زنده هستند اما بعد از شهادت مهدی این را دیدم.

*دختر شهیدی که برای حاج قاسم کلاس می گذاشت

خیلی دوست داشتم حاج قاسم را ببینم. وقتی خبر دادند در مصلای بابل مراسمی است نگفتند که قرار است با سردار سلیمانی دیدار کنیم. محمد جواد کوچک بود و زهرا ۶ سالش بود. مادر شوهرم هم پا درد شدید داشت و باید بیشتر حواسم به او بود. زهرا دختر بزرگم که ۱۲ ساله بود را با خودم بردم. چون تاکید کرده بودند همراه نیاورید دو بچه دیگر را مجبور شدم بگذارم خانه.

به سختی خودمان را رساندیم مصلا. مراسم که تمام شد باز هم نگفتند قرار است چه ملاقاتی باشد که لااقل اطلاع دهیم بچه های دیگر ما را هم بیاورند.

اعلام کردند بروید برای نماز جماعت. وقتی رفتیم داخل مصلی دیدم حاج قاسم آنجاست و می توانیم از نزدیک او را ببینیم. حسرت خوردم کاش اطلاع داده بودند تا دو فرزند دیگرم را هم می آوردم با دیدن سردار آرام می شدند.

به فاطمه گفتم برو با سردار عکس بینداز. فاطمه  خیلی خجالتی بود. سردار نگاهی به او کرد گفت: می خواهی با من عکس بیاندازی؟ بیا بیا. چادر او را به سمت خودش کشید. واقعا با چنان حس پدرانه ای برخورد کرد که ما هم راحت رفتیم عکس انداختیم. حاج قاسم سر همه میزها رفت و یک ربعی صحبت می کرد. سر فاطمه را نوازش کرد و خندید گفت: من به تو می گویم با هم عکس بگیریم تو کلاس می‌گذاری؟ بعد یک انگشتر به فاطمه داد. گفتم: حاج اقا یک دختر هم در خانه دارم میشه برای او هم انگشتر بدید؟ گفت: بله. گفتم یک پسر سه ساله هم دارم پدرش به او توصیه کرده دوست دارم بزرگ شدی جزو افرادی باشی که اسراییل را فتح می کنی. برای او نامه می نویسید؟ نامه هم نوشت و روی عکس آقا مهدی امضا زد. وقتی رفت فاطمه که تازه خجالت را کنار گذشته بود، گفت: من با عکس بابا و حاج قاسم با هم عکس نینداختم. سردار که متوجه شد دوباره گفت: معلومه که با شما باز هم عکس می گیرم. فاطمه را کشید سمت خودش گفت: شما تازه ما را تحویل گرفتی مگه میشه عکس نندازیم؟ دوباره عکس گرفتند.

انرژی بسیار قوی و آرامش خاصی به من در آن دیدار داده شد که همه اش حسرت می خورم کاش دو فرزند دیگرم هم بودند و این ارامش را می گرفتند. آن دیدار بسیار فاطمه را عاشق حاج قاسم کرده بود. وقتی خبر شهادت را بچه ها شنیدند شوکه شدند انگار دوباره خبر شهادت پدرشان را شنیده بودند.

فاطمه ای که در مراسمات پدرش به سختی شرکت می کرد و باید به زور می بردیمش مرا مجبور کرد برای تشییع حاج قاسم به تهران بیاییم.

*جمله سردار سلیمانی به همسر یک شهید

در آن دیدار حاج قاسم سر میز شهید حاجی زاده رفت و وقتی دید همسرش چقدر جوان است اول پرسید شما دختر شهید هستید؟ وقتی فهمید همسر شهید است گفت: آنقدری که از دیدن همسر شهدا دلم به درد می آید از دیدن پیکر شهدا ناراحت نمی شوم. وقتی هم فهمیدند مادر شهید او را به ازدواج پسر دیگرش درآورده خیلی خوشحال شد. می گفت: همسران شهدا باید مشکلاتی را سالیان سال تحمل کنند که بسیار سخت است. 

منبع: فارس