وقتي به مفهوم «عصر جديد» در بيانيه گام دوم دقت كنيم، در مي‌يابيم كه انقلاب اسلامي «کهنگی کلیشه‌ها را به رخ دنیا کشید» و اين بدين‌معني است كه هنرمند امروزي نيز در پسِ عصري جديد با كنار گذاشتن كليشه‌ها، مي‌خواهد حرفي نو بزند و پويايي هنر خويش را به جهان ثابت كند.
به گزارش خط هشت، در ذيل متن يادداشت را مي‌خوانيم:
بينديش به اين وادي كه اكنون فرو رفته در انتظاري بزرگ است، چه سِحري نهفته و كه بيدار مي‌ماند؟ ذوق به شكوه مي‌آيد از ذهن، تراوش كرده و تا بينهايت رويا مي‌تازد؛ پديدار مي‌شود عقل و با دل سَر لج دارد! ميانِ واقعيت و حقيقت، فرو رفته در انديشه‌اي ژرف، كسي هست كه به پسِ پرده بينديشد و از «او» سخن بگويد.
او كيست؟
ايهام خجالت‌زده خود را كنار مي‌كشد و در چشم بر هم زدني عقل سوي سودا مي‌راند. دل، سكوت كرده و آرامشي به جان مي‌دهد؛ به حرف آمده و دم از انتظاري شيرين مي‌زند كه در آن‌سوي خورشيد، كسي هست. بيدار و هُشيار و فراتر از انديشه‌ي انسان.
وقتي شهيد آويني مي‌گويد: «هنرمند موحد، گذشته از آن‌که باید جهان را به مشابه نشانه‌ای برای حق ببیند و به تبعیت از این هنر نیز رو به بالا بیاورد و به حقایق متعالی اشاره داشته باشد؛ باید زبان سمبولیک اشیا را با توجه به این حقیقت پیدا کند که هر شی در واقع آیت و نشانه حق است و از وجه خاصی به حق اشاره دارد و این اشارات نیز با یکدیگر متفاوت است.»
هنرمند سر ذوق مي‌آيد كه هر آنچه در پس پرده نهفته و تلاش براي برملا كردنِ آن دارد، همان «او» است كه مي‌كوشد پيدايش كند. گاه در انتظار نشسته در انتظار و گاه منتظر در... پنهان. شور مي‌زند دلش كه بخواهد از حقيقتي رونمايي كند تا همگان آن‌سوي جهان را ببينند و دم بزنند.
رسيده‌ايم به گام دوم و آنجا كه «پیروزی انقلاب اسلامی؛ آغازگر عصر جدید عالم» نام گرفته است. سراغي از عصر جديد و دنياي ارتباطات و اطلاعات بايد گرفت كه باز هنرمند است و دستاني براي رازگشايي! حقيقتي ناب از همه آنان‌كه در كوششند تا انتظارِ خورشيدي تابان‌تر و ماه‌افروزتر و ستاره‌محور و سياره‌پرور را به رخ جهانيان بكشند؛ هنرمنداني از جنسِ كيميا!
مي‌توان چنين هنرمنداني را در ديار ساوالان، از شاه اسماعيل صفوي و قزل‌باش‌ها، حسينعلي صدآفرين، باباخان تا يسري‌ها، مرحمت بالازاده‌ها و هزاران سلحشور ديگر كه در دفاع از كيان، جان خويش را نثار كردند، يافت كه هنر خويش را در «عصر جديد» در دست گرفته و به حالت آماده‌باش قرار دارند.
هنري كه ژگرف و وزين و ثقيل است و هنرمنداني از جنس آب‌هاي گرم چشمه‌هاي بهشتي تا آرازِ هميشه جوشان. تركيب اين دو چه مي‌شود؟ همچنان استوار و سرزنده پاي كار هستند و با به رخ كشيدن خاطرات انقلاب اسلامي و دفاع مقدس، انتظار و رويش جوانه‌هاي اميد، گاهي دم از بروز آسيب‌هاي اجتماعي و محافظت از خانواده مي‌زنند و گاهي در كنار مردم ايستاده و بر ضد استكبار شعار مي‌دهند.
شعاري كه به كلام خلاصه نمي‌شود و از قريحه ذوق هنري، مي‌جوشد و بر كتاب، سالن‌هاي نمايش، پرده نقره‌اي، مجسمه، كاريكاتور، نقاشي و عكس مي‌نشيند تا با اين زبانِ «عصر جديد» همچنان بر قلب تپنده‌ي ايران تاكيد كنند.
وقتي به مفهوم «عصر جديد» در بيانيه گام دوم دقت كنيم، در مي‌يابيم كه انقلاب اسلامي «کهنگی کلیشه‌ها را به رخ دنیا کشید» و اين بدين‌معني است كه هنرمند امروزي نيز در پسِ عصري جديد با كنار گذاشتن كليشه‌ها، مي‌خواهد حرفي نو بزند و پويايي هنر خويش را به جهان ثابت كند.
شهدا، هنرمنداني هستند كه هنر خويش را با خون نوشتند. هنرمند بسيجي هم در پسِ اين پرده به دنبال كشف روحيه‌هاي جهادي و اميد به آينده است كه همچنان با تمامي مشكلات پيش‌روي فرهنگي، در رزم است و مي‌جنگد چراكه همچنان پاي درختِ فرهنگِ انقلاب اسلامي، خون ريخته مي‌شود تا رشد كند.
وقتي گفته مي‌شود: «انقلاب اسلامی با حفظ و پایبندی به شعارهای خود همچنان به پیش میرود»؛ دل به شور مي‌آيد براي خلق اثري هنري از جنسِ مردمي و براي مردم. بي‌حاشيه و سرشار از متنِ درون.
هنرمند بسيجي متعهد است به ايثارگري!
هنر و ايثار در هم آميخته شده‌اند كه اين امر بيش از پيش بر ضرورت همدلي‌ها مي‌افزايد. كاش به مانند ايثارگران، ما نيز از عهده اين تعهد برآييم.
نويسنده: محمدحسين حسين‌پور
