به گزارش خط هشت ، شهید ابوالفضل غلامپور متولد ۱۰ خرداد ۱۳۷۶ در مشهد بود که در سن ۲۱ سالگی در مرز میرجاوه سیستان و بلوچستان به دست اشرار به شهادت رسید. متن زیر روایتی از این شهید است که از زبان رضا غلامپور پدر شهید پیش رو دارید.
رشید و بالابلند
شب بود. خیلی نگرانش شده بودم. با دوستانش بیرون رفته و دیر کرده بود. از ابوالفضل بعید بود بی‌خبر دیروقت جایی بماند. در حیاط را که بست و آمد داخل، عصبانیت جای نگرانی را در چهره‌ام گرفت! صدای قدم‌هایش را می‌شنیدم. ناگهان متوقف شد و کنار چهارچوب در ایستاد: «بابا اجازه می‌دهید بیام داخل؟» داغ کرده بودم. بلند گفتم: «کجا بودی تا حالا؟» سرش را انداخت پایین. در سینه‌ام چیزی تکان خورد. به قد بلند و هیکل رشیدش نگاه کردم که حتی وقتی سرش را پایین می‌انداخت باز هم از من بالابلندتر بود. انگار آبی روی آتش عصبانیتم ریخته شد.
همین که دوباره دیدمش برایم کافی بود. گفتم: «آقاابوالفضل، سرت را بگیر بالا و به من بگو کجا بودی؟» همان‌طور که سرش پایین بود گفت: «مگر کسی سرش را جلوی پدرش بلند می‌کند؟» آن روز گذشت. بعد از شهادتش، زمانی که تابوتش را روبه‌روی‌مان باز کردند سرش داخل تابوت خم شده بود. نفهمیدم که به خاطر قد بلندش است یا به خاطر جراحات سرش. همان لحظه تمام وجودم آتش گرفت. به یاد حرف آن شبش افتاده بودم و می‌سوختم، «مگر کسی سرش را جلوی پدرش بلند می‌کند؟»
نعمت شهادت
ما ابوالفضل را دیر شناختیم. به‌خاطر همین هم است که هنوز باورمان نشده جوان ۲۱ ساله‌مان روی برجک مرزی میرجاوه به شهادت رسیده است، اما انگار خداوند برای عطای بعضی نعمت‌ها، به قلب آدم نگاه می‌کند؛ به آرزو و فکر آدم.
مدت‌ها بعد از شهادتش عکسی به دست ما رسید. در آن عکس، ابوالفضل همراه دوستانش کنار دریا بود. با دستان خودش روی شن‌های ساحل نوشته بود «شهید ابوالفضل غلامپور»! یعنی از همان روز‌ها که جنگی در کار نبود و سنی نداشت، به شهادت فکر می‌کرد. به مفهوم و سعادتش. برای همین است که می‌گویم ما ابوالفضل را دیر شناختیم. او فرشته و امانت الهی بود. فرشته‌ای که خدا او را خیلی زود به آسمان برگرداند.
ابوالفضل در برجک مرز میرجاوه سیستان و بلوچستان مشغول نگهبانی بود که در ۲۸ فروردین ۹۷، اشرار با سلاح‌های سبک و سنگین به سمت نیرو‌های مستقر در پایگاه‌شان تیراندازی می‌کنند. از ساعت ۵/ ۱ شب درگیری آغاز می‌شود و تا ساعت‌ها ادامه پیدا می‌کند. در میان هجمه‌های اشرار ابوالفضل در ساعت ۴ صبح بر اثر اصابت تیر به شانه‌هایش به شهادت می‌رسد.
رشید و بالابلند
شب بود. خیلی نگرانش شده بودم. با دوستانش بیرون رفته و دیر کرده بود. از ابوالفضل بعید بود بی‌خبر دیروقت جایی بماند. در حیاط را که بست و آمد داخل، عصبانیت جای نگرانی را در چهره‌ام گرفت! صدای قدم‌هایش را می‌شنیدم. ناگهان متوقف شد و کنار چهارچوب در ایستاد: «بابا اجازه می‌دهید بیام داخل؟» داغ کرده بودم. بلند گفتم: «کجا بودی تا حالا؟» سرش را انداخت پایین. در سینه‌ام چیزی تکان خورد. به قد بلند و هیکل رشیدش نگاه کردم که حتی وقتی سرش را پایین می‌انداخت باز هم از من بالابلندتر بود. انگار آبی روی آتش عصبانیتم ریخته شد.
همین که دوباره دیدمش برایم کافی بود. گفتم: «آقاابوالفضل، سرت را بگیر بالا و به من بگو کجا بودی؟» همان‌طور که سرش پایین بود گفت: «مگر کسی سرش را جلوی پدرش بلند می‌کند؟» آن روز گذشت. بعد از شهادتش، زمانی که تابوتش را روبه‌روی‌مان باز کردند سرش داخل تابوت خم شده بود. نفهمیدم که به خاطر قد بلندش است یا به خاطر جراحات سرش. همان لحظه تمام وجودم آتش گرفت. به یاد حرف آن شبش افتاده بودم و می‌سوختم، «مگر کسی سرش را جلوی پدرش بلند می‌کند؟»
نعمت شهادت
ما ابوالفضل را دیر شناختیم. به‌خاطر همین هم است که هنوز باورمان نشده جوان ۲۱ ساله‌مان روی برجک مرزی میرجاوه به شهادت رسیده است، اما انگار خداوند برای عطای بعضی نعمت‌ها، به قلب آدم نگاه می‌کند؛ به آرزو و فکر آدم.
مدت‌ها بعد از شهادتش عکسی به دست ما رسید. در آن عکس، ابوالفضل همراه دوستانش کنار دریا بود. با دستان خودش روی شن‌های ساحل نوشته بود «شهید ابوالفضل غلامپور»! یعنی از همان روز‌ها که جنگی در کار نبود و سنی نداشت، به شهادت فکر می‌کرد. به مفهوم و سعادتش. برای همین است که می‌گویم ما ابوالفضل را دیر شناختیم. او فرشته و امانت الهی بود. فرشته‌ای که خدا او را خیلی زود به آسمان برگرداند.
ابوالفضل در برجک مرز میرجاوه سیستان و بلوچستان مشغول نگهبانی بود که در ۲۸ فروردین ۹۷، اشرار با سلاح‌های سبک و سنگین به سمت نیرو‌های مستقر در پایگاه‌شان تیراندازی می‌کنند. از ساعت ۵/ ۱ شب درگیری آغاز می‌شود و تا ساعت‌ها ادامه پیدا می‌کند. در میان هجمه‌های اشرار ابوالفضل در ساعت ۴ صبح بر اثر اصابت تیر به شانه‌هایش به شهادت می‌رسد.
