به گزارش خط هشت، شهید مدافع وطن ابوالفضل کریمی موقع ورود امام خمینی به ایران سرازپا نمی شناخت و خودش رو به بهشت زهرا رسوند. برای دفاع از انقلاب همین جور خودش رو به جبهه ها رسوند و راه آسمون ها رو پیدا کرد.

***

زن همسایه آمده بود خانه‌مان. بین صحبت‌هایش از رفتار پسرم گلایه کرد:

• دیروز ابوالفضل اومده بود روی پشت بام لباس‌ها رو پهن کنه. من بهش سلام کردم ولی جوابم رو نداد

• نوجوونه ... شاید حواسش نبوده

عصر که ابوالفضل از سر کار برگشت گفتم:

• مادر جون چرا جواب سلام مردم رو نمی دی؟ مگه نمی دونی این کار واجبه؟

• خانم همسایه بغلی گفته؟

• آره

• سر برهنه میاد روی پشت بام. هر وقت این خانم روسری سرش کرد من جوابش رو میدم. مگه نمی دونه حجاب واجبه؟

***

خبر آمدن امام به میهن مثل بمب توی شهر پیچید. ابوالفضل سر از پا نمی‌شناخت:

• می خوام برم استقبال امام

• مادر جون خیلی شلوغه. خطرناکه

• نترس مادر. آگه قسمت ام باشه تو این راه شهید بشم چه بهتر

• حداقل با یک رفیقی چیزی برو

• خدا بهترین رفیقه!

و رفت. وقتی برگشت ذوق زده و خوشحال بود:

• کاش شما رو هم برده بودم!

پرسیدم:

• تونستی امام رو ببینی؟

• توی بهشت زهرا جمعیت زیاد بود. چاره‌ای نداشتم. رفتم بالای یکی از درخت‌ها. از اون بالا همه چیز دیده می‌شد

***

من نوزاد کوچکی داشتم و خیلی از شب‌ها نمی‌توانستم تا نزدیکی‌های سحر بخوابم. یک روز اول صبح در زدند. با چشمان پُف کرده رفتم توی حیاط و پرسیدم:

• کیه؟

 داداش ابوالفضل ام بود. وقتی وارد شد سلام کرد و سراغ نوزادم را گرفت:

• اومدم کمکت بچه رو بگیرم که بتونی یک مقدار استراحت کنی

***

ابوالفضل سقای خط مقدم شده بود. تعدادی کیسه نایلونی را پر از آب کرد و توی کوله پشتی‌اش گذاشت. به صورت سینه خیز حرکت کرد به سمت بچه‌هایی که داشتند می‌جنگیدند. عراقی‌ها نقطه به نقطه منطقه را با گلوله توپ و خمپاره می‌زدند. انگار او را دیده بودند. یک خمپاره شصت میلی متری خورد نزدیکی‌هایش. ترکش از پشت سرش وارد شد و از پیشانی‌اش زد بیرون. این ابوالفضل هم مثل سقای دشت کربلا نتوانست آب را برساند!

***

روحش شاد و راهش پررهرو باد.

منبع: شهدای ناجا