چشم انتظاری سخت‌ترین و عجیب‌ترین کار دنیاست. تا کسی آن را درک نکرده باشد، نمی‌تواند بفهمد چشم انتظاری به مدت ۳۰ سال یعنی چه. بهترین اشخاص برای تعریف و صحبت از چشم انتظاری مادران شهدای جاویدالاثر هستند. آن‌ها هنوز در فضایی مملو از بیم و امید زندگی می‌کنند و همچنان امیدوارند تا عابری، خبری از فرزندشان بیاورد. مادر شهید جاویدالاثر محسن جاویدی یکی از همین مادران شهداست که همچنان امید به بازگشت پسرش دارد. هنوز هر کسی در خانه‌شان را می‌زند، مادر شهید منتظر شنیدن خبری هست و خودش هر روز جلوی در خانه می‌نشیند تا شاید آن قاصد خوش خبر را ببیند. مستند «چشم به راه» به کارگردانی اسماعیل اکسیری‌فرد، پای صحبت‌های مادر شهید می‌نشیند و بخش‌هایی از چشم انتظاری مادر را نشان می‌دهد. با کارگردان این مستند به گفتگو پرداختیم تا اطلاعات بیشتری از شهید و فضای خانه‌شان پس از گذشت بیش از ۳۰ سال انتظار کسب کنیم. اکسیری‌فرد در گفت‌وگویش با «جوان» ما را بهتر با شهیدی کمتر شناخته شده آشنا می‌کند. 

در سفری که به شمال داشتم به طور اتفاقی با یکی از اعضای خانواده شهید رضا مرتضی‌زاده آرایی که از بستگان نسبی مادرم نیز هستند همکلام شدم. در بین صحبت‌های شان اشاره کردند پدر شهید سال ۱۳۹۹ به رحمت خدا رفتند و وقتی بعد از ۳۴ سال کنار قبر پسر شهیدشان در حال خاکسپاری بودند، دیوار قبر شهید شکافته شد و کفن و جسد شهید بعد از سه دهه هنوز سالم و تازه مانده بود. گفته‌های ایشان باعث شد تا سعی کنم به شمه‌ای از زندگی و خاطرات شهید مرتضی‌زاده دست پیدا کنم؛ بنابراین با شیرمحمد و حسین مرتضی‌زاده آرایی برادران شهید تماس گرفتم و متنی که پیش‌رو دارید، حاصل این همکلامی است.